Charles O. Hartman
Charles O. Hartman — Poems in Greek: Phone Call
Στη Παλιά θέση
Σήμερα χιόνι, όχι όλη τη μέρα
μα ημέρα για μπότες. Ο άνεμος
σφυρίζει απόψε στις γωνίες
της στέγης. Ο γιος κοιμάται
στο πάνω πατωμα· στη γυναίκα απούσα
ακόμη τηλεφώνησα. Δεν κοιμάται
το σπίτι, περιμένει την αυγή
με αταραξία εκπληκτική
σαν βούδας απ' ασβεστόλιθο.
Πότε θα μάθω έτσι να περιμένω;
Ξαφνικά κακαρίζει ο πετεινός
που δραπέτεψε πέρσι στην αυλή μας—
παράλογα νωρίς, όπως συνήθως.
Περνάνε πάλι τα πατώματα
πόρτα-πόρτα αυτές οι μπότες.
Όταν ολοκαίνουργη ήταν η γη
πού πήγε ο άνεμος
να μάθει τ'όνομά του;
Sti Palia thesi
Simera chioni, ochi oli ti mera
ma imera ya botes. O anemos
sfirizi apopse stis gonies
tis stegis. O yos kimate
sto pano patoma; sti gineka apoosa
akomi tilefonisa. Dhen kimate
to spiti, perimeni tin avgi
me ataraksia ekpliktiki
san voodhas ap asvestolitho.
Pote tha matho etsi perimeno?
Ksafnika kakarizi o petinos
poo dhrapetepse persi stin avli mas—
paraloga noris, opos sinithos.
Pernane pali ta patomata
porta-portta aftes i botes.
Otan olokenoorgi itan i yi
poo pige o anemos
na mathi tonoma tou?
The Phone Call
Today snow. not all day
but a day for boots. The wind
whistles at evening in the corners
of the roof. The son sleeps
on the upper floor; the woman, away
I've already phoned. It doesn't sleep,
the house, it awaits dawn
with astonishing composure
like a buddha of limestone.
When will I learn to wait that way?
Suddenly the rooster crows
who escaped last year into the yard—
absurd, early, as usual.
They pass again over the floors
door to door, these boots.
When the earth was totally new
where did the wind go
to learn its name?
|